‘Sem is een vrolijke vent en schaamt zich nergens voor. Sociaal is hij sterk ontwikkelt, neemt geen blad voor de mond. Dus toen wij als ouders in zijn kleutertijd zorgen over zijn ontwikkeling hadden, zag school dat niet. Maar zijn spraakontwikkeling was niet goed en met zijn motoriek had hij ook moeite. Hij struikelde bijvoorbeeld vaak over zijn eigen voeten. En thuis merkten we in zijn gedrag écht wel dat het niet helemaal lekker met hem ging en vonden we dat zijn ontwikkeling stokte. We maakten ons zorgen.

Een diagnose lucht op
In groep 3 kwam de juf naar ons toe met haar bevindingen over zijn spraakontwikkeling. Ze wilde hem toch graag laten testen. School meldde ons daarom aan bij Cedin. Zij konden Sem onderzoeken. We hebben dat op advies van Cedin niet alleen laten doen op de spraakontwikkeling van Sem. Maar we kozen ervoor Sem te onderzoeken op het volledige plaatje. Dus ook op zijn intelligentie en motoriek. Toen bleek dat Sem TOS (taalontwikkelingsstoornis) heeft gecombineerd met DCD (coördinatie-ontwikkelingsstoornis). Deze diagnose luchtte Sem en ons als ouders op. Je vecht niet meer tegen iets dat school niet ziet. Maar we vroegen ons natuurlijk wel af hoe nu verder.

Cedin geeft ouders én school goede handvatten
Cedin heeft ons zo goed begeleid in alle mogelijkheden. Je weet als ouders eigenlijk niet goed waar je moet beginnen. Maar Cedin legt heel erg de nadruk op kijken naar wat wél kan. Met een dubbele diagnose zijn kleine stapjes vooruit soms hele sprongen. Het gaf mij als moeder rust dat Cedin voor ons uitzocht wat Sem nodig had. Op school keken ze wat daar nodig was om Sem te ondersteunen. Cedin dacht ook mee over waar Sem terecht kon om te werken aan zijn DCD en wie dit allemaal betaald. Ze weten heel goed welke financiële potjes je waarvoor kunt aanspreken. En medicatie? Daarmee stop je als het niet meer nodig blijkt.

Voor zijn TOS kwam er een leesspecialist van Cedin op school. Hij heeft hierdoor zoveel zelfvertrouwen gekregen. Is zich heel bewust van zijn goede en minder goede kanten. En hij heeft TOS omarmt als iets dat gewoon bij hem hoort. Het is voor hem geen mankement meer. Hij zegt nu vaak: ‘Ik heb TOS, versta je mij niet dan moet je het maar gewoon nog een keer vragen.’ Sem wil heel graag naar het gewone voortgezet onderwijs. We gaan geen toelatingstest doen. Hij kan het! We gaan niet naar beneden, we gaan vooruit kijken.

Dat maakt mij zó trots!’